W czwartek, 20 lutego, w szczecińskim Domu Kultury 13 muz odbyło się spotkanie autorskie z Panią Major Danutą Szyksznian-Ossowską "Sarenką", która promowała swoją książkę "281 dni w szponach NKWD". Spotkanie organizowało Katolickie Stowarzyszenie Civitas Christiana Szczecin. Nie zabrakło tam również uczniów Technikum Informatycznego i członków Szkolnego Klubu Historycznego.
Pani Major była łączniczką Okręgu Wileńskiego Armii Krajowej. Mając 19 lat brała udział w Powstaniu Wileńskim, czyli tak zwanej operacji „Ostra Brama”, jako łączniczka dowódcy II Batalionu Armii Krajowej, kapitana Bolesława Zagórnego „Jana”. W Wigilię Bożego Narodzenia 1944 roku została aresztowana przez NKGB i skazana zaocznie na 10 lat łagrów. Z wileńskiego więzienia na Łukiszkach trafiła na początku 1945 roku do łagru Jełszanka koło Saratowa. Ze względu na zły stan zdrowia, spowodowany ciężką niewolniczą pracą, została zwolniona we wrześniu tego samego roku i przetransportowana z powrotem do Wilna, aby w kolejnych trudnych dla Polski latach, związać się z ziemią szczecińską.
Za swoją konspiracyjną działalność została odznaczona Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami, Krzyżem Armii Krajowej, Krzyżem Partyzanckim oraz trzykrotnie Medalem Wojska. Pani Major jest honorową patronką GRH BORUJSKO.
„281 dni w szponach NKWD” traktuje o tej części pięknego życiorysu autorki, który można uznać za najtrudniejszy. Wystarczy przytoczyć fragment przedmowy doktora nauk medycznych Zygmunta Więcławika, szczecińskiego lekarza prowadzącego poradnię dla kombatantów:
"Wspomnienia Danuty Janiczakówny-Szyksznian to wstrząsająca historia męczeństwa dziewiętnastoletniej Polki z Wilna, skazanej przez stalinowskie władze za udział w Armii Krajowej na niewyobrażalne represje. Przeżyła całą gehennę katorgi w sowieckich więzieniach i syberyjskim łagrze. Autorka pisze nie tylko o swojej tragedii, ale także opowiada o losach współtowarzyszek niedoli. Pisze o okrucieństwie oprawców, ale nie zapomina też o odruchach człowieczeństwa ze strony niektórych strażników. Pomimo dużego dystansu czasu, zadziwia doskonałą pamięcią szczegółów i faktów. Stworzyła jeszcze jeden cenny dokument historyczny, wzbogacając naszą wiedzę o represjach stalinowskich, jakie stosowano przeciwko ludności polskiej Wilna, Wileńszczyzny, jak i pozostałych ziem wschodnich, należących przed Drugą Wojną Światową do Polski."
